Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες

                  

                                   ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Συχνά βλέπω την ανάγκη να προφτάσουμε τα Χριστούγεννα στολίζοντας βιτρίνες και δρόμους αρκετά νωρίτερα. Αναρωτιέμαι τι άλλο θέλουμε να προφτάσουμε…μήπως να ξορκίσουμε  τη θλίψη μας και ό,τι άλλο μας δυσκολεύει για να μην μεγαλώσει? Μάλλον αυτό δεν πετυχαίνει (ίσως πρόσκαιρα) μιας και τελικά λάμπουν όλα γύρω μας και όλα το ίδιο είναι για να παραφράσω το γνωστό τραγούδι. Μήπως πάλι είναι μια προσπάθεια να –προφτάσουμε- νιώσουμε χαρά για περισσότερο μιας και τα Χρστιούγεννα είναι η γορτή της γέννησης και άρα της ζωής? Νόμιμο ο,τι και να ισχύει. Το σημαντικό είναι ο,τι συναισθήματα και να ζούμε την περίοδο των Χριστουγέννων να μην τα αποθηκεύουμε όταν σβήνουν τα φώτα και τα στολίδια μπαίνουν στα κουτιά και στα πατάρια. Η χαρά και η θλίψη με τα παράγωγά τους συνυπάρχουν όλο το χρόνο, δίνοντας προβάδισμα η μία στην άλλη κατά τις συνθήκες. Αυτό που ίσως –πρέπει να- θυμίζουν τα Χριστούγεννα είναι ότι η γέννηση και η δημιουργία είναι τα οχήματα για τη ζωή, με ο,τι κουβαλάει αυτή. Ας προλάβουμε λοιπόν να ζήσουμε φτιάχνοντας μια ζωή που δε θα στριμώχνεται σε γιορτές με προσωρινά φώτα…

Ο ψηφιακός κόσμος χρειάζεται αυτό που προσφέρει η ψυχοθεραπεία

Απόσπασμα από ένα ενδιαφέρον άρθρο που ανάρτησε το "psychologynow.gr", για τη σημασία του ¨"σχετίζεσθαι".


Ο ψηφιακός κόσμος χρειάζεται αυτό που προσφέρει η ψυχοθεραπεία

Η ψηφιακή σύνδεση είναι ένας τρόπος για να διατηρήσουμε τη δουλειά μας απλή και τη ζωή μας τακτοποιημένη. Πρέπει να θυμόμαστε όμως, γιατί είναι σημαντικό να παραμένουμε και ακατάστατοι, σύνθετοι και αυθόρμητοι, δηλαδή να είμαστε άνθρωποι.

---

Όταν άρχισα για πρώτη φορά να σπουδάζω τη διαδικτυακή ζωή στις αρχές του 1980, είδα ένα μέρος όπου οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν πτυχές του εαυτού τους, οι οποίες συνήθως καταπιέζονταν στην καθημερινή τους ζωή. Τότε, το έκαναν αυτό σε «δωμάτια απευθείας συνομιλίας» (chat rooms) και πιο περίτεχνα, όταν κατασκεύαζαν χαρακτήρες σε ένα παιχνίδι (avatars).

(λείπει κείμενο)

Στα μέσα της δεκαετίας του '90, τα κείμενά μου για την τεχνολογία και τον εαυτό, ήταν κυρίως αισιόδοξα για τον ψυχολογικό αντίκτυπο του ψηφιακού κόσμου. Πράγματι, το 1996, ήμουν στο εξώφυλλο του περιοδικού “Wired” για το έργο μου στην απεικόνιση των ψηφιακών χαρακτήρων (avatars), ως μέρος ενός νέου είδους «παιχνιδιού ταυτότητας» που προέκτεινε την αίσθηση των ανθρώπων για τον εαυτό τους.

Κατά ειρωνικό τρόπο, το κείμενο δημοσιεύθηκε ακριβώς όταν άλλαζα γνώμη σχετικά με το που επιτρέπαμε να μας πάει η τεχνολογία. Είχα δύο σχετικές ανησυχίες: περιμέναμε περισσότερα από την τεχνολογία και λιγότερο από τους ανθρώπους. Ήμασταν πιο πρόθυμοι να μιλήσουμε στις μηχανές, ακόμα και για οικεία θέματα. Και όλο και περισσότερο, με την άνοδο των κινητών ηλεκτρονικών τηλεφώνων, δίναμε την προσοχή μας στα τηλέφωνά μας και όχι ο ένας στον άλλο. Και στις δύο περιπτώσεις, υπήρξε μια αποφυγή από την πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία. Και στις δύο περιπτώσεις, η τεχνολογία μας ενισχύει να ξεχνάμε ότι η ουσία της συζήτησης είναι εκείνη όπου κατανοούνται τα ανθρώπινα νοήματα, εκείνη όπου εμπλέκεται η ενσυναίσθηση.

(λείπει κείμενο)

Η προθυμία μας να μιλήσουμε στις μηχανές είναι ένα μέρος της κουλτούρας της λήθης που προκαλεί την ψυχοθεραπεία σήμερα.

Αυτό που ξεχνάμε, είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους ξεχωριστούς, αυτό που κάνει τη συνομιλία αυθεντική, αυτό που την καθιστά ανθρώπινη, αυτό που κάνει ψυχοθεραπευτική την θεραπευτική ομιλία.

(λείπει κείμενο)

Φυσικά, δεν ζούμε σε ένα σιωπηλό κόσμο. Μιλάμε μεταξύ μας. Και επικοινωνούμε online σχεδόν όλη την ώρα. Αλλά πάντα τα τηλέφωνα μας αποσπούν την προσοχή από το περιβάλλον και έχει γίνει σύνηθες το φαινόμενο να κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε ένα ορισμένο είδος συνομιλίας: εκείνες τις συνομιλίες που είναι αυθόρμητες, ζωντανές, απαιτούν την πλήρη προσοχή μας, εκείνες είναι που οι άνθρωποι απομακρύνονται για μια στιγμή αλλά επιστρέφουν σε αυτές με έναν τρόπο απρόσμενο και αυτο-αποκαλυπτικό. Με άλλα λόγια, αυτό που οι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν είναι το είδος της συζήτησης που η θεραπεία, δια μέσω του λόγου (talk therapy), προσπαθεί να προωθήσει, το είδος στο οποίο η οικειότητα ανθεί και η ενσυναίσθηση ευδοκιμεί.

Οπότε, σε αυτό το πολιτιστικό περιβάλλον, τι συμβαίνει στο δωμάτιο της συνεδρίας;

Όταν μιλώ με τους θεραπευτές, μου λένε ότι οι θεραπευόμενοι σήμερα αντιμετωπίζουν δυσκολία να συγκεντρωθούν στην πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία. (λείπει κείμενο). Αντί να συνδέονται άμεσα με έναν ζωντανό θεραπευτή, χρησιμοποιούν τις εφαρμογές στις οποίες λένε την ιστορία τος και οι εφαρμογές την αναλύουν. Έλκονται από εφαρμογές που τους ηρεμούν και τους ενημερώνουν αν νιώθουν ένοχοι για τη διαστρέβλωση του γνωστικού τους πεδίου. Αντιμετωπίζουμε τώρα μια γενιά θεραπευόμενων που μπορεί να χρειάζονται θεραπεία δια μέσω του λόγου, προκειμένου να εκπαιδευτούν στα πολύ βασικά στοιχεία της συναισθηματικά αποκαλυπτικής συζήτησης.

 Ενώ η τεχνολογία μπορεί να σαγηνεύει με την προσφορά του ελέγχου, η πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία προσφέρει την ευκαιρία να βιώσετε άμεσα την ατέλεια, την ενσυναίσθηση και την σχέση.

Και έτσι βρισκόμαστε σε μια πολιτιστική στιγμή κατά την οποία η θεραπεία δια μέσω του λόγου περιθωριοποιείται ως μη αρκετά «επιστημονική», επειδή δεν παρέχει αρκετές μελέτες αποτελεσμάτων για να νομιμοποιηθεί στις ασφαλιστικές εταιρίες ως αποδοτική. Την ίδια στιγμή όμως, η ψυχοθεραπεία χρειάζεται περισσότερο από ποτέ σε ένα ευρύτερο πολιτισμό που έχει, με διάφορους τρόπους, σιωπήσει.

Για να το πούμε αλλιώς, οι ψυχοθεραπευτές είναι ειδικοί στο είδος της ομιλίας που χρειάζεται ο ψηφιακός πολιτισμός περισσότερο, το είδος της ομιλίας στο οποίο δίνουμε ο ένας στον άλλον όλη μας την προσοχή, το είδος της ομιλίας που είναι σχεσιακή και όχι συναλλαγής. Αλλά για να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, να ενισχύσουν με τον τρόπο αυτό την θεραπεία, οι θεραπευτές πρέπει να αφήσουν οι ίδιοι την αμυντική στάση που πολύ συχνά λαμβάνουν, όταν πρόκειται για θέματα τεχνικά και επιστημονικά.

(λείπει κείμενο)

Η βασική δουλειά της θεραπείας είναι αυτή που χρειάζεται τώρα να γίνει πολύ περισσότερο: να κάθεσαι ήσυχα με έναν θεραπευόμενο, δίνοντας πλήρη προσοχή ο ένας στον άλλον, δημιουργώντας ένα χώρο για να εστιάσετε στις σκέψεις του καθενός και να ακούσετε ο ένας τον άλλο. Η επισήμανση της σημασίας αυτών των πραγμάτων, είναι ένα σημείο που η σημερινή ζωή δεν τονίζει. Όταν εξαρτώμαστε από την εμπειρία της ζωής στην οθόνη, η προσδοκία μας είναι ότι ο κόσμος θα έρθει σε εμάς με μια συνεχή, σταθερή ροή. Η μοναξιά γίνεται επώδυνη. Σε ένα φανάρι, σε μια ουρά σε ένα σούπερ μάρκετ, θα δείτε ανθρώπους άμεσα να στρέφονται προς τα τηλέφωνά τους. Στον πολιτισμό μας, η ικανότητά μας για μοναξιά αμφισβητείται από την κουλτούρα της συνεχούς τροφοδότησης.

(λείπει κείμενο)

Η ψηφιακή σύνδεση είναι ένας τρόπος για να διατηρήσουμε τη δουλειά μας απλή και τη ζωή μας τακτοποιημένη. Πρέπει να θυμόμαστε όμως γιατί είναι σημαντικό να είμαστε ακατάστατοι, σύνθετοι, ως άνθρωποι που είμαστε. Πρέπει να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο στο να θυμηθούμε ότι το είδος των συνομιλιών που μπορεί να φαίνονται ντεμοντέ, είναι στην πραγματικότητα, αυτή την στιγμή, πιο αναγκαίες και απαραίτητες. Και όλο και πιο απαραίτητες, επειδή μπορεί να παρουσιάζονται ως αντικατεστημένες από κάτι ταχύτερο, φθηνότερο και πιο ακριβές. Αυτό που οι θεραπευτές πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι ο λόγος που χρειάζεται να μιλήσουμε: για να σφυρηλατήσουμε σχέσεις που είναι ο θρίαμβος της ακατάστατης σύνδεσης του ζωντανού ανθρώπου ενάντια στη κρύα οργανική αντιμετώπιση του καθενός, ως εφαρμογή.

---

Πηγή: psychotherapynetworker.org

Συγγραφέας: Sherry Turkle

Απόδοση: Κωνσταντίνος Μπλέτσος, Ψυχολόγος υποψ. Διδ. Παντείου Πανεπιστήμιου

Επιμέλεια: Psychologynow.gr

Ψυχοθεραπεία: μύθοι και πραγματικότητα

Ψυχοθεραπεία: μύθοι και πραγματικότητα

Άρθρο μου δημοσιευμένο στο site: http://psychologein.dagorastos.net

Συχνά ακούω διάφορες ανακρίβειες για την διαδικασία της ψυχοθεραπείας οι οποίες δρουν ανασταλτικά στο να απευθυνθεί κανείς σε κάποιον ειδικό όταν το έχει ανάγκη. Ας δούμε κάποιους από τους μύθους που διαστρεβλώνουν το πραγματικό νόημα της ψυχοθεραπείας.

Όποιος κάνει ψυχοθεραπεία είναι «τρελός» ή «προβληματικός».

Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί όχι μόνο απέχουν από την πραγματικότητα αλλά δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα και στιγματίζουν τα άτομα. Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές μπορεί οι θεραπευόμενοι να πάσχουν από κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή, συχνότατα όμως είναι άνθρωποι που πολλοί από εμάς γνωρίζουμε και συναναστρεφόμαστε στην καθημερινότητα μας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν διάφορα θέματα που δυσκολεύουν τη ζωή τους.

Γιατί να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία; Μπορώ και μόνος μου να αντιμετωπίσω τα προβλήματά μου.

Συχνά οι άνθρωποι που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο κουκουλώνουν τα προβλήματά τους και έτσι τα διαιωνίζουν, παγιδεύοντας τον εαυτό τους σε αυτά. Η βοήθεια του ψυχοθεραπευτή είναι πολύτιμη καθώς «κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί στο ίδιο επίπεδο της σκέψης που το δημιούργησε» (Α. Αϊνστάιν). Έτσι, αν είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του και απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες όχι μόνο να αλλάξει τον τρόπο αντιμετώπισης των θεμάτων που τον απασχολούν αλλά και να μάθει καινούριους, πιο λειτουργικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς μέσα από μια διαδικασία ψυχολογικής ωρίμανσης.

Έχω φίλους που με βοηθούν οπότε η ψυχοθεραπεία είναι περιττή.

Οι φίλοι είναι πράγματι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή του καθενός και μπορούν να είναι πολύ βοηθητικοί και υποστηρικτικοί. Είναι διαφορετική όμως η φιλική σχέση από την ψυχοθεραπευτική. Οι φίλοι μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως ψυχοθεραπευτές (δεν νομίζω πως θέλουν έναν τέτοιο ρόλο). Κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό αφού τους φορτώνουμε με παραπάνω προσδοκίες από όσο η σχέση αντέχει. Ο ψυχοθεραπευτής έχει την εκπαίδευση να βοηθήσει μέσα από την σχέση που σταδιακά αναπτύσσεται με τον θεραπευόμενο, μια σχέση εμπιστοσύνης όπου η εχεμύθεια, η ελεύθερη έκφραση και η έλλειψη λογοκρισίας είναι χαρακτηριστικά που παρέχονται στο σταθερό θεραπευτικό πλαίσιο. Ναι λοιπόν σε φιλικές σχέσεις που μας βοηθούν να εξελιχθούμε αλλά παράλληλα η ψυχοθεραπεία αναλυτικού τύπου όπως η ομαδική ανάλυση προσφέρει μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας σε ένα προστατευμένο περιβάλλον με σαφή όρια.

Ο θεραπευτής έχει και αυτός τα δικά του προβλήματα οπότε θα τα μεταφέρει και δε θα μπορεί να με βοηθήσει.

Το να υποστηρίζει κανείς ότι ο ψυχοθεραπευτής δεν έχει προβλήματα τροφοδοτεί μια ψευδή εικόνα ενός θεραπευτή στη σφαίρα του μη ανθρώπινου. Ο θεραπευτής όμως είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος αφενός και έχει κάνει και ο ίδιος ψυχοθεραπεία αφετέρου έτσι ώστε όχι μόνο να μη προβάλλει τα προβλήματά του στο θεραπευόμενο αλλά και, τηρώντας τις αρχές δεοντολογίας που διέπουν το επάγγελμα, να προστατεύει το θεραπευόμενο και τη θεραπευτική σχέση.

Όλα είναι “στο μυαλό μας” άρα ο ψυχοθεραπευτής δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα.

Άλλη μια λανθασμένη αντίληψη που τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας ότι δηλαδή, μόνοι μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα ζητήματα που μας δυσκολεύουν. Παράλληλα, υποτιμά τις βαθύτερες ψυχοσυναισθηματικές αιτίες που προκαλούν τις δυσκολίες καθώς αφού όλα είναι στο μυαλό μας αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Η συνδρομή του θεραπευτή είναι σημαντική καθώς πέρα από το ότι συμβάλλει στην αλλαγή δυσλειτουργικών γνωστικών αντιλήψεων βοηθάει σε μια πιο βαθιά αλλαγή της προσωπικότητας.

Εισαγωγική Φωτογραφία

• «The curve in the middle of the path …. its gone what do you think???», by Nina Matthews

Μ.Βαμβουνάκη - Τρόμος και πόθος μοναξιάς

"Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου απορρέουν απ' την ανικανότητά του να καθίσει σ' ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός." Πασκάλ. Στους καιρούς μας, η μοναξιά θεωρείται απειλή, ήττα. Στο όνομα τούτου του τρόμου, αποφασίζονται και οι βαρύτεροι συμβιβασμοί. Συμβιβασμοί στη συντροφιά, στη δουλειά, στους φίλους, στις ιδεολογίες, στο γάμο.

Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κοιμούνται με τον εχθρό τους, να μοιράζονται την κάθε μέρα τους με κάποιον που περιφρονούν, που τους μειώνει, τους αποδιοργανώνει το χαρακτήρα, παρά να ζήσουν, έστω και για ένα διάστημα, μόνοι.

Λέγεται ότι «φόβος μοναξιάς είναι φόβος εαυτού» ίσως και γι' αυτό είναι τόσο ισχυρός, ολοκληρωτικός φόβος. Όταν ο ίδιος ο εαυτός μας, μας είναι άγνωστος, απωθημένος, παραποιημένος και ξένος, τον αποφεύγουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατον να ζεις μέσα τους, έγραφε ο Γκαίτε.

Με άλλα λόγια, μέσα σε πολυμελή οικογένεια, μέσα σε φασαριόζικη παρέα που γλεντοκοπά, μέσα σε μια ομάδα που εκδράμει, η εσωτερική μοναξιά, η αληθινή γνήσια μοναξιά ενός μέλους μπορεί να φτάνει στην απελπισία. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να παντρευτούν, δεν είναι όλοι γεννημένοι για να γεννούν παιδιά. Κοινωνικός δεν είναι ο κοσμικός. Κοινωνικός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συμπαθήσει τον άλλο. Να τον ακούσει με βαθιά προσοχή, να του ανοίξει την καρδιά του. Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία: για να φωτογραφηθούμε, για παράδειγμα, σε κάποιο κοσμικό περιοδικό ή για να ανταλλάσσουμε επισκέψεις με σκοπό να παραμείνουμε σε ένα επίπεδο μελών καλής οικονομικής τάξεως κ.λπ.

«Αν και έχω χρόνια να σε δω, δεν έλειψες ποτέ από τη ζωή μου», έγραψε κάποιος σε παλιό του δάσκαλο.

Αυτές όμως είναι εμπειρίες που μόνο οι θαρραλέοι της μοναξιάς μπορούν να χαρούν. Γιατί η μοναξιά σου ασκεί το κουράγιο, σου εκλεπτύνει τη διαίσθηση, σου στερεώνει την αυτάρκεια και τη σεμνότητα που καταλήγει να επιλέγει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Γιατί η μοναξιά είναι το σχολειό της αυτογνωσίας. Και όπως λέει ο Λάο-Τσε: «Αν όλο τον κόσμο γνωρίσεις, γνώρισες πολλά. Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα».

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί συγκεκριμένο μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ' όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.

Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη μοναξιά, είναι εκείνοι που κάνουν τις χειρότερες σχέσεις. Με τους φίλους, με τα παιδιά τους, και κυρίως με τον ερωτικό τους σύντροφο. Αντιθέτως, εκείνοι που τα έχουν βρει με την ψυχή τους, καταφέρνουν τους πιο πλούσιους δεσμούς. Αγαπούν και είναι σε θέση να νοιάζονται.

Κάποιος ρώτησε ένα σοφό γέρο: «Μα γιατί δεν μπορώ τελικά να κρατήσω ένα φίλο κοντά μου, αφού το θέλω τόσο πολύ;» Και ο σοφός του απάντησε: «Ακριβώς επειδή το θες πάρα πολύ». Η λαχτάρα για σχέση φαρμακώνεται από τη λαχτάρα για ταύτιση, για εξάρτηση, για προβολές, για ρούφηγμα, για χρήση εντέλει. Με τέτοιες ανάγκες για στόχους, δε συνδέεσαι. Συνεργάζεσαι μόνο για να ανταλλάσσεις αρρώστιες, παθογόνους ερεθισμούς και προφάσεις. Για να αποφεύγεις την πραγματικότητά σου που τρέμεις. Τέτοιες διαθέσεις σύντομα γίνονται αντιληπτές και κάνουν τον άλλον να ασφυκτιά και να απομακρύνεται.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο παλιάτσος και η Άνιμα» της Μάρως Βαμβουνάκη – εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Πηγή: sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Μίλερ: Αλήθεια και «ενηλικίωση» Όχι στα απωθημένα, συνεχίστε μπροστά!

Ένα κείμενο για την ενηλικίωση από την Άλις Μίλερ DOC TV 12.02.2015

 "Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο αναγκαία, που η άγνοιά της έχει υψηλό κόστος, το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή σοβαρών ασθενειών. Χρειάζεται λοιπόν να προσπαθήσουμε, ακολουθώντας μια μακροχρόνια διαδικασία, να ανακαλύψουμε τη δική μας προσωπική αλήθεια, μια αλήθεια που μπορεί να μας προκαλέσει πόνο πριν μας προσφέρει μια νέα αίσθηση ελευθερίας. Αν, αντίθετα, επιλέξουμε να αρκεστούμε σε μια διανοητική γνώση, θα παραμείνουμε στη σφαίρα των ψευδαισθήσεων και της εξαπάτησης του εαυτού μας. Δεν μπορούμε να σβήσουμε τις ζημιές που έγιναν μέσα μας κατά την παιδική μας ηλικία, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας και έτσι να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ενότητα, αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε από πολύ κοντά και να συνειδητοποιήσουμε τη γνώση που έχουμε αποθηκεύσει στο σώμα μας γι' αυτά που έγιναν στο παρελθόν. Αυτός ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος, σε πολλές περιπτώσεις όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε επιτέλους να αφήσουμε πίσω μας την αόρατη και απάνθρωπη φυλακή της παιδικής μας ηλικίας. Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε τον εαυτό μας από το ανίδεο θύμα που ήταν στο παρελθόν σε υπεύθυνο άτομο, που γνωρίζει τη δική του ιστορία και μπορεί να ζήσει μαζί της. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν. Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην απωθημένη και ανεπίλυτη κατάσταση που παγιώθηκε στην παιδική τους ηλικία. Δεν συνειδητοποιούν ότι φοβούνται και αποφεύγουν κινδύνους οι οποίοι, παρ’ όλο που κάποτε ήταν πραγματικοί, εδώ και πολύ καιρό έχουν πάψει να είναι. Καθοδηγούνται από ασυνείδητες αναμνήσεις και απωθημένα συναισθήματα και ανάγκες, τα οποία, όσο παραμένουν ασυνείδητα και αξεδιάλυτα, συχνά καθορίζουν, με σχεδόν διαστροφικό τρόπο, καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν"

 Απόσπασμα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας ή το Τραύμα του Προικισμένου Παιδιού, εκδόσεις Ροές. Η Άλις Μίλερ (2 Ιανουαρίου 1923-14 Απριλίου 2010) ήταν Ελβετίδα ψυχολόγος και συγγραφέας. Το βιβλίο της το Τραύμα του Προικισμένου Παιδιού έγινε μπεστ σέλερ με την αγγλική του έκδοση το 1981. Οι απόψεις της σχετικά με τις συνέπειες της κακοποίησης των παιδιών είχαν ιδιαίτερη επιρροή. Στα βιβλία της αναλύει εκτενώς το μοντέλο τραύματος της παιδικής ηλικίας που ακολουθεί τον άνθρωπο μέχρι την ενήλικη ζωή του, αλλά και τις δηλητηριώδεις παιδαγωγικές μεθόδους.​ Πηγή: Υψιπέτεια [Πηγή: www.doctv.gr]