"Παγκόσμια Ημέρα" για όλα;

Παγκόσμια Ημέρα ποίησης, παγκόσμια Ημέρα για το σύνδρομο Down και παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού χώρεσαν σε μια ημερομηνία, 21 Μαρτίου.  Στις 22 Μαρτίου ανακάλυψα ότι είναι η Ευρωπαϊκή Ημέρα Ευγένειας στους δρόμους. Δεν ξέρω γιατί αυτή δεν είναι «Παγκόσμια». Είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση η ευγένεια; Ο Μάρτιος μόνο έχει 42 Παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές Ημέρες, 11 παραπάνω από τις μέρες που τον αποτελούν. Πάντοτε είχα απορία γιατί χρειαζόμαστε τις «παγκόσμιες μέρες» για να τιμάμε, να γιορτάζουμε, να θυμόμαστε γεγονότα, φύλα, ρόλους, ασθένειες και ό,τι άλλο ανθρώπινο δημιούργημα. Από τον ‘Ερωτα και την Ευτυχία (την οποία μόλις «νιώσαμε» στις 20 Μαρτίου) μέχρι τη Χορτοφαγία, την Αποθήκευση Αρχείων και τους Φάρους. 
Σαν να προσπαθούμε να δώσουμε παγκόσμια φωνή σε κάθε τι για να του δώσουμε και νόημα ύπαρξης; Ίσως πάλι να είναι μια προσπάθεια να συγχρονιστούμε όλοι οι λαοί από άκρη σε άκρη και να βρούμε για μια μέρα ένα κοινό σημείο ταύτισης μέσα στη διαφορετικότητά μας. Ή να θυμόμαστε και να συνειδητοποιούμε αυτήν ακριβώς τη διαφορετικότητα  αφού δεν είμαστε όλοι ποιητές, ούτε ερωτευμένοι ή ασθενείς  κ.λ.π. 
Στο βαθμό που ο καθένας  ταυτίζεται με μια τέτοια μέρα και περνά από το προσωπικό στο συλλογικό, από το «εγώ» στο «εμείς» και από το «μόνος» στο «μαζί», βρίσκω νόημα στην ύπαρξη αυτής της «ημέρας». Στο βαθμό που η ημέρα αυτή δεν υπάρχει για να απομονώνει  το διαφορετικό αλλά για να το κάνει οικείο και έτσι λιγότερο τρομακτικό, έχει νόημα ύπαρξης. Και με βάση τις τελευταίες σκέψεις μου μήπως θα ήταν χρήσιμο να υπήρχε και Παγκόσμια Ημέρα Θλίψης και Θυμού;